Home > gelişim notları, hamilelik, hatırlamalık, kitap, paylaşmalık > Eski bir hamileden, yeni hamilelere iki öneri

Eski bir hamileden, yeni hamilelere iki öneri

Daha önce de yazmıştım… Bu hamileliğimde fiziksel dönüşümlerin beni en çok zorladığı zamanlarda bile kendime bunları düşünecek fırsat yaratmadım (- yaratamadım). İçimdekinin haşhaş tohumundan balkabağına dönüşmesini, hafta hafta takip etmedim (- edemedim). Ve doğuracağım günü beklemek üzere hayatımı durdurmadım (-durduramadım). Fiziksel konforum yerinde olmasa da kafam öyle rahattı ki doğum için ruhen ve bedenen dönüşmeye hazırdım.

Bedensel dönüşüm ilk aşamaydı… Öncelikle aynı kalmaya çalıştım. İlk günden itibaren seyahat ettim… doğumun başladığı güne kadar araba kullandım… Mira’mı kucağıma almaktan hiç kaçınmadım… Hatta ufak defek olduğundan, sırtlanıp taşıdım bile… Ama hamilesin diye başlayanlara cevabım hasta değil, sadece hamileyim oldu. Günlük rutinime ek olarak, 3. ay civarlarında, bir kez daha düzenli olarak Prenatal Yoga‘ya başladım. Kadim arkadaşım Itır‘la aramızda bunu da yapmazsak, hamile havasına hiç giremeyeceğiz galiba diye dalga geçsek de ikimizde - henüz - önceki doğumlarımıza etkisini unutmayacak kadar akli selimdik. Önce Pınar Canko ile Güven Hastanesinde çalıştık - Güven’in anlamsız fiyat artırması sonrası - Yoga Şala‘da devam ettik; haftada iki gün aksatmadan… hele az çeneli - çok çalışmalı - en çok yorulmalı seansları yakalayabildiğimizde offff yerine ohhh diyerek… hatta geriye kalan 5 günde de bazı temel ve ihtiyaç duyduğumuz duruşları evde sürdürerek… Amerika’ya geldikten sonra niyetim geçen seferki gibi bir eğitmen ile devam edebilmekti. Ancak bu ara yapılan tüm seanslar Mira’nın akşam uyku hazırlık saatlerine denk geldiği için sabahları kendi programımı kendim yapmak durumunda kaldım. Her gün düzenli 50 dakikalık bir zaman ayırdım çalışmaya…

Türkiye’deki doktorum Cüneyt Genç; hayatın boyunca hiç bir fiziksel aktivite yapmadıysan, haftada bir gün laylaylom yoga yapıyorum diye gidip sohbet muhabbet bir kaç kası esnetmeye bütün doğum yükünü yükleyemezsin demişti. Doğru da söylemişti. Bir bebeğin içinde büyümesi ve doğurmak bir canlının bedensel olarak yaşayabileceği en büyük mucize… Kadınlığımızla, kendimizle ve bedenimizle gurur duymalıyız. Bedenimizin potansiyelini gösterebilmesi için de ona fırsat yaratmalı, yaşayacağı bu mucizevi değişime hazırlamalıyız. Sadece doğurabilmesi için veya bir döneme özel taş gibi durmak için değil tabi ki… Beden kendisine yapılan yatırımı tüm bir ömür size sunmaya devam edecektir.

Ruhen dönüşümüm ise doğum-doğurmak (-doğurtmak?) üzerine okuduğum bir kitap ile şekillendi. Öyle ki elimin altında tutup her göz attığımda kendimin doğumumdan başlayarak tüm öğrenmişliklerime ve tecrübelerime farklı bir gözle bakabilmemi sağladı.

İçgüdüsel Doğum; Pam England ve Rob Horowitz tarafından yazılmış ve Kuraldışı tarafından 2011 Ocak ayında yayınlanmış. Hamilelik ve doğum ile ilgili çoğu kaynak - ve uzman - ; kaç kilo alınmış, amniyotik sıvı miktarı ne kadarmış, bebek ne kadar iriymiş, kaç santimetre açılma varmış, kaç saat sancı çekmiş, ne zaman epidural alınmalıymış gibi sayısal değerler eksenine odaklanırken, bu kitap ile doğumun bir takım ölçülebilen değerlerden çok daha fazlası olduğunu görebiliyorsunuz.

Kitabın giriş yazısında söylendiği gibi; biz modern dünya insanları, başımıza gelecekleri kontrol edememe düşüncesini çok rahatsız edici buluyoruz. Herşeyi planlamaya çalışıyor, işlemediği noktalarda ise duvara çarpıyoruz. Aynen çocuğumuzu yetiştirirken her koşulu kontrol altına alamadığımız gibi doğumda da durum bu oluyor… Hamilelik sürecini doktorun ağzından çıkacak iki söze odaklanmış olarak geçirirken, farkında olmadan kontrolü kaybetme korkusu ruhumuzu sarıyor. Önlem olarak; suni sancı, epidural, derken sezaryen kapılarını açıyoruz zihnimizde… Öyle ki; kitabın yazarlarından Pam England da ilk çocuğunu uzun bir doğum süreci sonrası sezeryan ile dünyaya getirmiş. Kendisinin bir doğum hemşiresi olması munasebeti ile ailesinde doğum hakkında en fazla bilgi sahibi kişiyken ilk sezeryan olan da o olmuş… ironik değil mi? Elbette epidural de, sezaryen de hayat kurtarır yeri geldiğinde… Ama bunların olur olmaz kullanımı anneyi insani zaafları ile yüzleşmek ve aşmak olanağından yoksun bırakır. Cesur bir insanı korkularıyla yüzleşmekten, gücünü ve kavrayışını geliştirecek yollar bulmaktan da alıkoyar.

Kitap elimdeyken, doğurmak üzerine daha objektif olarak düşünmeye çalıştım. Mira’yı kucağıma almam ile ışıl ışıl bir melek tuttuğumu hissedip, öncesinde yaşadıklarımızı çok irdelememiştim. Oğlumu doğuracak olmasaydım da durumu irdeleme ihtiyacı hiç duymazdım. Kızımın doğumundan başladım düşünmeye ama düşündükçe annemin doğum tecrübelerinin de üzerimdeki etkisini anladım. İlk aklıma gelen yine 21,5 saat gibi uzun (gergin) bir bekleyiş ve üzerine son dakikada sezeryan olma ihtimali üzerine çok korktuğum oldu. Daha derinlere indiğimde ise annemin anlattığı anılarının içime işlediğimi gördüm. annemin 33-35 sene önce beni ve ortanca kardeşimi epidural ve epizyotomi ile doğururken prensesler gibi hissetmesi… en küçük kardeşimi ise 1 ay erken olarak, kendi doktoru şehir dışındayken, hiç tanımadığı bir doktorla hastanenin malzeme odasında mudahalesiz doğurmasını ise doğumun bu olduğunu bilseydim 3 çocuk sahibi olamazdım diye dillendirmesi… Her 3 hikaye de benim zihnimde vajinal doğumu epiduralsız - epizyotomisiz - müdahalesiz olamaz, olmamalı olarak şekillendirmişti.

Bu yüzdendi ki; Mira’mın doğumunda suyumun gelmesini takip eden bir kaç saat içerisinde kendimi kontrol altında olacağıma inandığım hastaneye atmam… Suni sancıyı hiç irdelemeden kabul ederken, epiduralsiz suni sancıyı bile denememem. Doğum hemşiresinin söylediklerini kendi bedeninim sesinin önüne almam… Zaten doktorlarım benim doğumumu hemşirenin yönlendirmesine göre takip ederken, benim de kendi doğumumu hemşirenin gözlerinden izlemeye kalkmam… Şanslıydım. Son hemşirem bedenimin potansiyeline benden çok inanıyordu ki kızımı doğurabilmeyi başardım. Yine de Mira’nın doğumundan sonra epiduralin uyuşturucu etkisinden tam olarak kurtulmam sabahı bulmuştu. Yorgunluktan tüm gece bebek gibi bakıma ihtiyaç duymuştum.

Ben bu doğum hikayeme başlarken, suda doğum yapabileceğim bir doğumevi hatta evde doğum gibi alternatifleri de araştırmış olsam da ilaçla kontrol altında tutulabilen gebelik diyabetim varken bebeğimin doğum sonrası kontrolleri için tam teşekküllü bir hastaneden öte bir alternatifim yoktu. Aynı doktor, aynı hastanede, suyun gelmesi ile aynı tip bir başlangıç yapmış olsam da artık benim zihnimdeki doğumun köşeleri de yoktu. İstediği şekle girebilecek yumuşak bir hamur gibiydi, benim de ondan şeklen bir beklentim yoktu. Ümitsizliğe düşmem bile spot - ama daha farkında - gelişti. Bu sefer hemşirem öyle yapmamı söylediği için değil kendim zamanı geldiğini düşündüğüm için istedim epidurali… belki ondan epidural kasılmış kaslarımı gevşeterek işimi kolaylaştırdı… öyle ki doğum odasından yürüyerek bile çıkabilirdim, nitekim yeni odama geçmemle ayağa kalkmam bir oldu.

Daha uzatmayayım. Mira’nın kardeşi doğmadan önceki son incilerinden biri ile kapatayım bu yazıyı;

Annecim kız olmak çok güzel… hem etek, hem pantalon giyebiliyorsun. Uzun çorap, babet ve bot da giyebiliyorsun. Erkekler sadece pantalon ve bot giyebiliyor. Etek de giyemiyor, uzun çorap da, babet de ! Kızların büyünce karnında bebek olabiliyor hatta memeleriyle bebeğe süt verebiliyor. Babaların karnında bebek olamıyor, memesi de boş… Keşke kardeşim de kız olsaydı, benim gibi… onun için ne güzel olurdu…

3 yaşındaki kızım bile farketmiş durumda kadın olmanın ayrıcalığını :) Hepimizin farkına varması dileğiyle…

bunlara da göz atabilirsiniz…

  1. Aslıhan
    Nisan 15th, 2011 at 23:12 | #1

    Mira özetlemiş zaten. Doğru söze ne denir:) Sevgiler..

  2. Nisan 16th, 2011 at 16:30 | #2

    Banu minik adam ablasına benziyor o küçük ayağı öp benim için de
    benim ilk iki trimester zor geçiyor umarım sonuncusu seninki gibi olur..
    darısı benim de başıma yakında, bir minik ayak :)

  3. Nisan 18th, 2011 at 10:38 | #3

    Benim tatlı kızım da Mira kadar akıllı bir abla olur umarım bir gün :)

  4. eda
    Nisan 18th, 2011 at 14:49 | #4

    allah uzun ömür versin çok çok güzeller mirada adada size benziyor.
    tr.deki doktorunuzdan memnun musunuz?kendisi rahat bir doktor mudur? benim doktorum ilk hamileliğimde 3 ay krem,parfüm yasaklamıştı.:) şimdi 2. bebeğimi bekliyorum tavsiye eder misiniz? rahar olmak istiyorum bu hamileliğimde :)

  5. Nisan 19th, 2011 at 10:18 | #5

    Aslıhan, ÇokBilmiş ; telekkürler yorumlarınız için…

    Demet’cim… umarım sen de benim gibi son ayı beklemeden kendine gelebilirsin…

    Eda… Doktorumdan çok memnundum. Gereksiz yere germez, hamilenin nabzına göre hareket eden biridir. Görüşmeni öneririm…

  6. Nisan 19th, 2011 at 14:58 | #6

    Banucum, aynııı Mira’ya benziyor bu erkek adam. Daha çok şekil değiştirir ama Cenk’e hiç benzetemedim. ne zaman geliyorsunuz??? sevgiler

  7. Nisan 20th, 2011 at 11:00 | #7

    oooo tatlı kuzu ,bir gelsen de sevsek seni,anneni de ablanı da çok özledik,hepinizi öpüyorum

  1. No trackbacks yet.