Mira’nın Bahçesi

Baharın etkisi: aklımda kırk tane tilki ve müthiş bir enerji… Hepsi için zamanım yok. Biraz daha yetebilmeyi -  hele biraz daha yazabilmeyi - isterdim ama yetemediğime de hiç üzmüyorum kendimi… işte bu ilginç… şimdiye kadar her şey eksik gedik kalıyor diye kendi kendimi yemeye başlamış olmam gerekirdi ama yemiyorum işte Zaman yaratmak için önce kendime zaman vermem lazım, hissediyorum ve büyüyorum. İşte işler yoğunlaşırken, evde işler yavaş yavaş yoluna girmeye başladı. Bu günlerde kendimize has bir düzen oturttuk ki bu çok hoşuma gidiyor. Bahar bitiyor, yaz gelmeden önce not düşülmeli bu günler…

Yuva cephesinde asayiş berkamal… Artık haftada 5 yarım gün gidiyor ve Mira seviyor Binbirçiçek’i, Binbirçiçek de Mira’yı Sabahları birlikte çıkıyoruz evden, onu yuvaya bırakıyorum, kendi işime gidiyorum, öğlen alıyorum, eve getiriyorum, tekrar işe gidiyorum… Mira değil ama ben yol yapmaktan helak oluyorum. Bu işten kaçmak için pratik bir plan yapmaya başlamadıysam sebebi; beni gördüğündeki pırıltısı ve camın önünde - yassasııın annem geldi benim… diye zıp zıp zıplamasıdır. Yerime almaya gidenlere bozuk attığından, Cenk de kendi silahını geliştirdi. Eve gelirken yol üzerinde Çıtır Simit’e uğruyorlar, tahinli çörek yiyip, sincaplar ile konuşuyorlar. Yine de - bugün çok güzel, yarın annem alacak ama… diye pazarlık yapıyor(muş). Oysa sabahları, kendisini karşılayan öğretmenlerine kırıtarak kur yapmaktan dönüp benim suratıma bile bakmıyor. Geçenlerde Binbirçiçek’in sokağına dönmeyi atlamamla eşzamanlı bir bağırtı geldi arkadan  - okula gidiyoruz sandım ben ama… nereye gidiyooz? yok… ben okuluma gitmek istiyorum ama !

Öğleden sonra asıl şenlik evde başlıyor.

Mira’nın Hatice’si 2 aylık aradan sonra kucağında Elif’i ile döndü aramıza… Hatice genellikle bebeğini birkaç saatliğine kocasına ve annesine bırakarak, sabah yanlız geliyor. Öğlen saatlerinde eşi işe giderken, bize bırakıyor. Eşi gündüz çalışıyorsa Elif’cik sabahtan geliyor. Bizim gibi onlarda kendilerince bir düzen oturtuyorlar. Elif’cik zaten sakin bir bebek yeter ki kendisine saygılı davranılsın. Fazla kalın giydirilmesin. Aynı pozisyonda uzun süre bırakılmasın. Dünyaya bakış açısı arada bir değiştirilsin. Yemek yedikten sonra aman uyusun diye sallanmaya kalkmasın. Hatice bizim evde tamamladığı staj ve verdiğimiz ara gazlar ile olabildiğince kontrollü bir anne… Kafi miktarda da cadılaşabiliyor Geçenlerde Elif’ciğin artan gaz sıkıntıları konusunu irdelerken kocasından bir tiyo aldı. Annesi Elif’cik her mıkıdandığında sallama huyu edindiğinden, elinde biberon ile süt verirken de Elif’i pışpışlamaya devam ediyormuş. Elif’cik içinde köpüren sütlerin sıkıntısını bir kaç saatte ancak atabiliyormuş. Akşam Hatice olaya el atmış. Yemek sırasında annesinin sandalyesini sallamak sureti ile Elif’ciğin düştüğü sıkıntıyı uygulamalı olarak göstermiş Annesi - beğenmiyorsun beni deli… dese de, her sallamaya kalktığında aklına bu geldiğinden artık Elif’i sallamıyormuş.

Mira ile Elif’in ilişkisine gelince… Tam olarak düşündüğüm gibi… Mira evdeki bebekten gerçekten memnun. Hatice ilk gün - biraz da 2 aydır hiç dışarı çıkmamış olmanın etkisi ile - Elif çok mızmızlanırsa, Mira rahatsız olursa diye kaygılansa da, o kaygılardan arındığında bu işin böyle güzel gidebileceğini biliyordum. Mira, Hatice yeni doğum yaptığında - benim Hatice’m artık Elif’in annesi oldu… gibi yürekleri dağlayan bir cümle kurmuş olsa da bizim eve geldiklerinden beri kıskanma duygusunu hiç gözlemlemedik. Annesini bu kadar kolay paylaşır mı bilemiyorum ama Elif’e yaklaşımı çok tatlı… Hatice ile boya yaparken Elif mıkırdanırsa, Elif’in pırt yapması lazım, ben ona yardım edecem diyor. Elif’in bacaklarını karnına doğru yumuşak yumuşak ittiriyor. Dahası haklı çıkıyor Veya Hatice ben sana meyve getireyim Mira dediğinde tamam ben burda Elif’e bakarım diyor, çok komik… Şu gerçek ki, bu günlerde içimde sanki Mira hiç büyümemiş hep böyleymiş gibi bir his olsa da Mira’yı Elif yanında gördüğümde aslında ne kadar çok büyümüş olduğunu idrak ediyorum.

Evdeki şenlik sadece bebek Elif ve Mira’dan ibaret değil… Bir de komşu kızlarımız; abla Elif ve kardeşi Zeynep’imiz var… Kışın daha az uğruyorlardı ama havaların güzelleşmesi ile birlikte, okuldan dönüş saatlerinde hergün camımızı tıklatmaya başladılar. Geçen yazda böyleydi - aklımda kalıp yazıya dökemediğim çok güzel anlardı. Zeynep ile Mira küçük bir çete kurarken ağırbaşlı Elif’imiz ablalık yapıyor onlara… Bisiklete biniyorlar, top oynuyorlar, bahçedeki domates ve çilekleri suluyorlar, ebelemece oynuyorlar, sitemizin 40 yıllık çocuk parkında kaydıraktan kayıyor, salıncaklarda sallanıyorlar… Ben işten dönene kadar hava serinlemişse, bizim evde oynamaya devam ediyorlar. Aralarındaki yaş farkı da avantaja dönüşüyor… öyle güzel konuşuyorlar ki…

Şenliğin kanberleri ise annemin ördekleri Annem, Mira’ya tam 8 tane - evet sekiz tane - pekin cinsi olduğu iddaa edilen ördek almış. Dişçiden çıktığında anestezinin etkisi mi? yoksa satıcının kardeşler bunlar abla kandırmacası mı? Bilemiyorum ama sonuç budur… Mira eve gelince, annemin camekandan kalkıp, bizim bahçede yerlerini alıyorlar. Turuncu minik gagaları ve perdeli ayakları ile eşeleniyorlar. Pek sevimliler… Kendileri ile ilgili tek derdimiz; ben Antalya’dayken Cenk’in sürpriz yapıp yeni çimlendirdiği bahçemizin canına okumuş olmaları

Şükrediyorum ki… Mira hayatın merkezinde değil ama tam içinde, bizim çocukluğumuzu andıran bir kalabalıkla büyüyor. Ankara’da eski ve küçük bir apartman dairesinde oturuyor olmamıza rağmen kapımızın önünde oynayabiliyor. Toprağa, taşa, ağaca, ota dokunabiliyor. Çok şükür… bir miktar şanslıyız ama bir miktarda bu şansın kapımızdan girmesi için kapımızı aralık bırakıyoruz

bunlara da göz atabilirsiniz…

• Yeni yılınız kutlu olsun…
• Frambuazlar
• Bugün benim doğum günüm…
• Bir yavru serçe geçti bu diyardan
• Çok “r”omantik gördüm kendimi…