Bizim ev tabiri caizse kutu misali… Fazla eşya kalabalığından da hoşlanmıyoruz. Eskiden en dağınık halini bile toparlamamız 10 dakikamızı alırdı… Ah biz eskiden… (su içerdik testiden 
) Neyse elimizde minicik Mira’mız ile eve girdiğimizde anladık ki artık en çok yeri ne kocamın XXL ölçülerdeki eşyaları, ne de benim dondurma makinasından, alyan anahtarına kadar çeşitlilik gösteren hobi araç gereçlerim kaplayacak… Meydan hepi topu 52cmlik yeni doğmuş Mira’mızın malzemeleri için açılacak 
İşte bu malzemeler arasında beni en çok zorlayanı da şu banyo kuveti olmuştu… Duş kabininin içerisinde, kurutma makinasının üzerinde, Mira’nın odasında derken bir yer bulamadık. Bir ara koridorda ayak altında gezdiğini hatırlıyorum…
2008 Kind+Jugend fuarında inovasyon ödülünü alan ürünler içerisinde Flexibath’ı gördüğümde; işte bu dertten müzdarip tek kişi ben değilmişim dedim… “A Real Cool World” isimli Danimarkalı bir firma da bunu dert edinmiş ve Flexibath tasarımı ile olayı çözmüş. O zaman herhangi bir yerde satışı yoktu. Yeni gördüm Avrupa’da satışı başlamış, Amerika’da da Aralık 2010′da satılmaya başlayacakmış. Yakında Türkiye’de göreceğiz demektir. Paylaşayım istedim.
Read more…
Atatürk’ün gülümseyen fotoğraflarından oluşan “Gülen ve Gülümseyen Türkiye” sergisi Ankara Anadolu Ajansı Sanat Galerisi’nde açıldı. 29 Ekim’de Mira’yı bu sergiye götürmeyi istedim ama olmadı. Sergi 7 Kasım’a kadar açık olacakmış. Mutlaka ziyaret edeceğiz.
Çocukken ilk defa Atatürk’ün gülümseyen bir resmini gördüğümde çok şaşırdığımı hatırlıyorum. O yıllarda heryerde sadece ciddi bakışlı smokinli yada kalpaklı Atatürk fotoğrafları vardı. Atatürk’ün gülümseyebileceğini hiç düşünememiştim. Bu sergi bana kendi şaşkınlığımı hatırlattı ve Mira’nın öncelikle Atatürk’ün neşeli yüzünü tanımasını istedim.
Read more…
“Adım Adım” Okul Öncesi Eğitim Setinin kitaplarını İlk D&R’larda görmüştüm. Biraz incelediğimde kitabın yanında bazı küçük oyuncaklar, müzikler olması gerektiğini ve D&R satılanlarda bunların olmadığını anlayınca üzerinde durmamıştım. Zaten o günlerde en azından elimdeki kitaplardan Mira’nın yaşına uygun oyunları - aktiviteleri okuyup, hızlıca bakıcı ablası Hatice’ye bahsediyordum. Onlarda keyfini çıkartıyordu. Ama bu yaz, bizim ev - babamlar - iş üçgeni arasında gitgide artan bir tempo ile sevimsiz koşturmalarla geçti. İşte bu dönemde Mira’nın oyun ihtiyacı da artmaya başladı ve özellikle Hatice’nin tek başına takip edebileceği Türkçe kaynak aramaya başladım. Aklıma Adım Adım Serisi geldi…
İnternetten incelediğimde “Adım Adım” serisinin okul öncesi 9 aylıktan - 72 aya kadar olan dönemdeki gelişimsel ihtiyaçları karşılamayı hedeflediğini gördüm. Müşteri hizmetlerinin verdiği bilgiye göre; 9 - 24 ay grubu için setleri şu anda yayındaymış. 24 - 36 ay grubu için de hazırlıkları tamamlanmış, önümüzdeki 1,5 ay içerisinde yayınlanmış olacakmış. Diğer yaşlar için olan bölümlerin de ilerdeki zamanlarda tamamlanması planlanıyormuş. Read more…
Cumartesi gece kavuştum evime… Evimi pek seviyorum. Dönüşleri çok seviyorum ama peşi sıra gelen ıvır zıvır için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Her şey oluyor benden ama şu evin hanımı olmuyor bir türlü… Boşalttığım bavullar üzerine kocanın dönüşümüz için itina ile sakladığı çamaşırlarını görünce kaçasım geliyor dörtnala… Neyse şikayet etmeyim, zaten hiç kasmıyorum, aynen de kaçıveriyorum.
Pazar sabah Leyla Gencer Sahnesinde Ankara Devlet Opera ve Balesi’nin “Çocuklar için Öylesine Bir Dinleti” isimli müzikal oyunu vardı. Babası da kızının ilk tiyatro deneyimine gelemediği için hayıflanıp dururdu. Bari ilk defa opera ile tanışmasına eşlik edeyim dedi. Bana da şahane bahane oldu…
Sabah kahvaltı ardından Leyla Gencer Sahnesinin olduğu Ostim Oto Pazarına doğru yola döküldük. Yolda Mira’ya abilerin ablaların sahnede şarkılar söyleyeceğini anlattık. Şarkıları var anladı ya hemen “dans ee.. dans eee” (dans da var mı?) diye sordu. Evet cevabı ile dans etmeye de başladı ve 2 dakika sonra tos diye uyudu. Çocuğum geçen hafta boyunca mini disko, dans, sonrası uyku üzerine programlanınca “aha dans da ettik, hadi uyuyalım bari” kodu devreye girdi galiba… Sahnenin önüne geldiğimizde halen uyuyordu. Cenk’e “uyanacak mı sence?” derken, arkadan “ııı ıhhh” diye cevap verdi. “abiler ablalar içeri giriyorlar” deyince ise hemen ayıldı. Cin kesildi. Koltuktan çıkartmamızla arabadan atladı. 1 dakika önce uyumak isteyen o değilmiş gibi kolumuzdan çekiştirerek soktu bizi binaya… Abiler ablara b..k yese yiyecek yaa… bu da ayrı bir yazı konusu olsun hadi…
Read more…
Bir de diyordum ki hiç romantik olamadım bu hayatta… Evdeki koca kişide az biraz potansiyel vardı ama kullanılmaya kullanılmaya onda da köreldi galiba…
Read more…
Ekim geldi ama ben önce hepi topu 6 gece Ankara’da yatabildiğimiz Eylül bilançosunu çıkartacağım. Tabi en baştan başlayarak… 2 - 5 Eylül arasında Adıyaman’daydık.
Son 3 yıldır, Kommagene Nemrut Koruma Geliştirme Programı‘na verdiğimiz yerel hizmetler ile ucundan iyi bir şeyin parçası olduk… Üstüne Türkiye’de görmeyi çok istediğim yerlerden birini işin uzmanları ile görme şansı yakaladık. Ancak ekibin bölgede çalışmaya başladığı sene ben Nemrut’a çıkamayacak kadar hamileydim. Sonra ki sene ise Mira’cım, Nemrut’a çıkamayacak kadar küçüktü… Bu proje 2010′da tamamlanıyordu, bu sene gitmek şart olmuştu… Sadece Cenk’in bize eşlik etmesi mümkün değildi. Hala yardımcım Hatice’nin - kendi dahil hepimize sürpriz olan - hamilelik durumuna “dert etmeye gerek yok, Hatice geri dönene kadar Mira’ya ben bakarım” diye bir yaklaşım sergilese de gerçek hayat buna izin vermiyor… Zaten şu birlikte seyahat edebilme uğruna bile maddi manevi her türlü koşulu sonuna kadar zorluyoruz. Velhasıl, cesaretimizi topladık. İkinci defa Cenk’i geride bıraktık. Mira ile kısmen başbaşa… Sadece iş için destek kuvvet olacak Mira’nın amcası Canberk’i de yanımıza katarak çıktık yola… Read more…
