Güle güle git… 2008 
Tüm sıkıntı ve zorluklarına rağmen Mira’mızın bize katılmasıyla unutulmayacak yıllar arasına girdin. Hafızamda Mira’cım kadar temiz ve güzel kalmanı istiyorum. Senden şikayetçi olmam mümkün değil…
Hoşgeldin… 2009
Hepimiz için bir önceki yıldan daha sağlıklı, daha mutlu, daha huzurlu, daha başarılı, daha kazançlı, daha neşeli, daha kolay, daha sakin, daha güzel olmanı diliyorum…
… hatta ben iki satır yazana kadar neredeyse gidecekler
Kardeşim Baha ve eşi Özge tatile geldiler taaa Amerika’lardan… Çok özlemiştik iyi oldu gelmeleri
Geçtiğimiz hafta yaşadığımız sevimsiz hikayemiz bitmeden ve sebebinden de emin olmadan yazmak istememiştim. Çok şükür bitti de yazıyorum…
Bayramdan sonraki Cuma günü Mira’cım önce çok huzursuzlanmaya başladı ve ardından ateşi yükseldi. 38°C’i geçtiğini gördüğümüzde - diş çıkartmasından kaynaklı olabileceği düşünerek - ilk önce Motrin verdik. Yaklaşık 2 saat sonra yeniden yükseldiğini görünce bu sefer Calpol ile müdahale ettik. Baktık olmuyor, ılık bir duşa soktuk. En nihayetinde gece 02:30′da ateşi 39.50°C’ye çıkınca soluğu Mesa Hastanesi Acil’de aldık.
Bir kaç ay önce kardeşimin eşi NY Times’tan bir yazı paylaşmıştı… “Anne babaların yemek konusunda yaptıkları 6 hata” başlıklı bu yazıyı şöyle bir okumuş, yemek ile ilgili herşeye bu kadar meraklı biri olarak bu hataların hiçbirini zaten yapmayacağımdan pek bir emin olmuştum. Mira’cımın sağlıklı yemek alışkanlıklarını doğallığıyla geliştireceğine inancım sonsuzdu. Ancak geçen zaman bana annelikte hiç bir şeyden çok emin olmamam gerektiğini gün ve gün öğretiyor.
Mira’cım 10 aylık oldu. 4.-5. aylarda 1-2 kaşık tadımlık olarak ek gıdalar başladı. 6. ayda miktarları arttırdık. Ana besinimiz hala anne sütüydü ama Mira’cım bizim yediğimiz gibi yemeye inanılmaz hevesliydi. İleride sofra alışkanlığı sorunsuz olsun, bizi izlesin öğrensin diye yemeklere de hep beraber oturuyorduk. Yemek yemeye ve yapmaya ilgili bir aileyiz ya… Mira’nın da yemek konusunda hiçbir zaman sorun yaşamayacağını düşünüyorduk.
Ancak yeni şeyleri yemeye de pek meraklı olan Mira’cımın yemeklere olan ilgisi 8. ayda azaldı. Çok aç ise sadece ilk 3-4 kaşığı yemeye başladı. Hatta çoğu zaman daha ilk kaşığı bile püskürttü, sonra da bize güldü. Bu durumu şaka olarak algılamasın, gülmeyelim, yemek konusunda da hiç ısrar etmeyelim dedik. Nasıl olsa çok acıkırsa yiyecektir diye düşündük. Ancak geçen ayki doktor kontrolümüzde sadece 100gr aldığı ortaya çıktı. Doktorumuz bunun az olduğunu belirtti. Zaten o aya kadar gelişimi %95lerde ilerlerken, kilo önce %75′e geriledi… Hatta en son doktor kontrolümüzde ise kilonun %50ye kadar gerilediğini gördük. Gerçi doktorumuzun söylediğine göre Türk bebeklerin büyüme eğrisi ilk aylarda daha dik bir rota izlerken, sonradan bu eğri daha yatay bir yol çiziyormuş.
Bu bayramın güzel olayı… Kuzenim Levent, eşi Ayça ve oğluşları Tuna’nın, uzun zaman sonra Ankara’ya gelmeleri… Daha güzeli bizimle kalmalarıydı. İki günlüğüne de olsa çok çocuklu, kalabalık bir aile demosu yaşadık.
Tuna, 23 aylık… Mira’dan tam 13 ay büyük…
Büyüklerin küçükler üzerine etkisi daha ilk dakikada göze çarpıyor. Mira’cım, ilk andan itibaren Tuna’dan gözünü ayıramadı. Tuna’nın peşinden emekleyerek yetişmeye çalıştı. Hep yanında olmak istedi. Onun gibi iki ayağı üzerinde durmaya, onun yaptıklarını yapmaya çalıştı. Tuna’nın koşturup durmasına imrendi. Haftalardır yemek yemekle hiç işi olmazken, Tuna yerken, o da yedi… Tabi Tuna ağladığında, Mira’da duruk yere kopardı yaygarayı… Bu curcunada, önce “çocuk sayısı artınca vay halimize” desek de, Tuna ile sessizce kafa kafaya verip, koltuk altına kaçan oyuncağa bakakaldıkları an herşeyi unutturuyor…
Küçük çocukların, büyük çocuklara olumlu etkisini göstermesi için biraz sabırlı davranmak gerekiyor sanırım. Tuna’cık, Mira’yı ilk gördüğünde önce emekleme dönemine geri döndü. Mira ile bebekçe konuşmaya başladı. Oyuncakları paylaşmak istemedi. Baktı olmuyor, kaçmaya çalıştı. Kıskandı, bağırdı ama sonunda hepsi bitti…
Bayramın ilk gününü bahçemize düşen bir parça kar ile karşıladık. Mira’cım, bahçesinde bir farklılık olduğunu anladı ki, güneş çıkıp tüm karları eritene kadar yapıştı cama…
Bayramda herzaman ki gibi Ankara’dayız… Ama bu sefer uzaklardan kuzenler, arkadaşlar, bebişleri gelecekler. Hatta aynı şehirde yaşayıp bir türlü görüşemediklerimizle de sözleştik, bu bayram kavuşacağız birbirimize… Hepimizin çok ihtiyacı vardı, bu bayram tatiline…
Bayram gibi bir bayram geçireceğiz Darısı herkese…
Geçtiğimiz hafta evde - işte - maddi - manevi çok zor ve sıkıntılı geçti. Hele ki bu haftanın zorluklarını düşündükçe de gelmesinde korkar bir halde hafta sonunu bulduk. Böyle dönemlerde, herşeyin yoluna gireceğine inanmak için güzel şeyler yaşamak istiyorum…
Geçen Cumartesi bu haftaya gerçekten umutla başlamamı sağlayacak pozitif enerjiyi yükleyen güzel bir aktivite gerçekleştirdik. 8 - 11 aylık arası bebeklerimiz ile 6 tane blog sahibi Ankara’lı anne bir araya geldik. Çınar ve Sermin, Yiğit ve Görkem, Arda ve Burcu, Selin ve Çiğdem, Emre ve Sibel… Bizim evsahipliğimizde toplandılar Bebeklerin hepsi muhteşemdi… hepsine teşekür ederim geldikleri ve günümüzü güzelleştirdikleri için…
