İkinci Ay… Üçüncü Ay… Dördüncü ay…
Mira ikinci ayında… Evimize döndük. Yerleşmeye çalışıyoruz. Fotoğraflardan belli olmasada her yer, her yerde… Toplanacak, acelemiz yok diye telkinde bulunuyorum 
Arada ofise gidip geliyorum ama daha çok evdeyim. Diğer yandan bakıcımız Hatice ile tanışma çalışmalarındayız. Aslında Hatice işe başlayalı 3 ay oluyor. Tabi bu süre zarfında biz burada yoktuk, o ayrı bir konu… “Mira’ya bakmam için önce sana bakmam gerekiyor, abla… Şimdi ben seni besleyim, sen Mira’yı… değil mi abla?” diye Mira’nın yanısıra benim de peşimde. Biten suyumu dolduruyor, 2 litre daha içecem demiştin diye hatırlatıyor, ne desem kulak kabartıyor… Annemin hanımı kadar kadar hamarat değil, ben de annem kadar hamarat değilim sonuçta… A.B.A.‘dan seçtiğim aktiviteleri işaretledim. Bunları Hatice’ye de anlattım. Ben çalışırken Mira ile oynuyor. Ama ben lohusalıktan mıdır nedir zaman zaman Mira’yı kıskanıyorum… Kimse bakmasın, hep ben bakayım duyguları içindeyim… Neyse ki mantıklı oğlak burcum hemen devreye giriyor da lohusalığıma ince ayar yapıyor.
Mira’cım üçüncü ayında… Artık beni ve babasını görünce tanıyor, hemen sırıtıyor. Gözüne kestirdiği şeyleri uzanıp tutuyor. Bunu başarınca çok seviniyor. Sevinince ellerini yerine ayaklarını çırpıyor. Kızımızın kafası yamuk olacak endişelerimiz de yavaş yavaş geçmeye başladı. Geçtiğimiz 2 ay boyunca keçi inadıyla kafasını sola yatıran Mira’cım artık iki tarafa da yatıp bizi sevindiriyor. Bu ay Mira ile Güven Hastanesi’nde Pınar Canko ile postnatal yoga derslerine başladık. Hamileliğim sırasında, bir arkadaşımın tavsiyesi ile Pınar Canko ile, Pınar Canko sayesinde de prenatal yoga ile tanıştım. Doğumdan sonra daha iyi anladım ki, çok iyi etmişim. Postnatal yoga maceramız ise çok istememe rağmen o kadar uzun soluklu yürüyemedi. Önce yeteri kadar bebekli anne bir araya gelemedik. Sonra benim Mira ile gittiğim iş seyahatleri araya girdi. Seyahatler bitti döndüm, bu sefer Pınar hanım derslere ara vermiş yaz boyunca olmayacaktı. Dolayısıyla tüm postnatal yoga hikayemiz bu ay ile sınırlı kaldı.
Mira dördüncü ayında… Artık iki eli olduğunun farkında, oyuncaklarını bir elinden diğerine geçiriyor. Destekle oturuyor. Mutlu oluyor ve kendi kendine şarkılar söylüyor… Daha geçen aya kadar kafasını diğer tarafa döndürmeyi bile istemeyen Mira’cım artık dünyayı başka açılardan görmek istiyor. Hatta görmesi yetmiyor, tadına da bakmak istiyor. Ne bulsa ağzına götürüyor. Hiç bir şey bulmazsa elini yiyor. Bize şimdiye kadar sadece çapkın çapkın sırıtan kızım, Hatice gak dese kahkaha atıyor, guk dese kahkahayı basıyor. Bu sefer oğlak burcunun mantıklı tarafı falan fayda etmiyor, öyle bir gülüyor ki kıskanmamak elde değil… Hatice’ye ev işlerini bırakıp, Mira’yı alıp ofisime götürüyorum. Bu sefer oradakilere kahkahaları patlatıyor. Bayılıyorum kıkırdama sesine, herkes ile barışık olmasına… Ama “benden başkasında durmuyor” diyen annelerden de olmak istiyorum için için… Bir haftasonu Abant’ta gidiyoruz. Yaz gelmeden baharın tadını çıkartıyoruz. Mira’nın kahkaha primlerinden bol bol faydalanıyoruz.
Aslında fazla söze ne gerek… fotoğraflar yeterince anlatıyor, bizi peşinden koşturan zamanı…
