Mira’nın Bahçesi

İçimde ukde kaldı. Fotoğrafsız olmaz diye diye bir türlü yazamadım… Singapur fotoğraflarını kolayca ayıkladım diye gaz almışken “annemin benim niye hiç resmim yok” dediği kadar vahim bir durum ile karşı karşıya kaldım :) Ama sonunda Suha’nın kendisini National Geographic fotoğrafçısı sanarak çektiği 1500 kadar çita, kanguru, devekuşu, koala, papağan vs. vs. resmi arasından kendi resimlerimizi çıkartmayı becerdim. Yeni yıla 2009′a dair güzel anıları taşıyacağım demiştim ya… Şöyle bir geri döneyim. 21 - 28 Eylül 2009′da dünyanın tam öteki tarafında Avustralya’daydık diye başlayayım…

Singapur’dan Sydney’e akşam kalkan Qantas uçağı ile yola çıktık. Bu uçak bugüne kadar gördüğüm en büyük uçaktı. Bu uçak nasıl dolar, nasıl boşalır, biz binene - inene kadar bizim çocuk çatlar diye düşünürken o kadar hızlı yerimize yerleştik ki… Dahası uçaktaki herkes o kadar hızlı bindi ve yerleşti ki bunca yıldır uçarım yine de şaştım. Daha gitmeden karar verdim; bu kıta dünyanın heryerine uzak olduğu için halkı da mecburiyetten seyahat konusunda profesyonelleşmiş. Mira’cım da Singapur’da o gün pek doğru düzgün uyumamasına rağmen uçağa benim kadar şaşırıp CİN kesildi… Azdı… azdı… azdı…

Onun azması bizi sarstı ama Qantas hostu sanki bu durumu öngörüyormuşcasına küçük bir sırt çantası içerisinde bugüne kadar gördüğüm en güzel çocuk oyalayıcı ekipmanları verdi. - ki biz safça nasıl olsa uyur diye uyku ekibi dışında fazla bir oyalayıcı oyuncak almamıştık yanımıza… - İçinde tam eline uygun küçük bir manyetik karalama tahtası bile vardı. Qantas önce kooocaman uçağı sonra da çocuk yolcu seti ile Mira’nın kalbini kazandı ama asıl gelen çocuk menüsü ile benim kalbimi kazandı. Ana yemek tabağındaki sebze çeşitlerinden öte, taze meyve, elma suyu, kuru üzüm kutusu hepsinin organik olduğu belirtilmiş ve üzerlerine gururla yazmışlar “Avustralya üretimi” diye… Qantas’ın çocuk yolcular için faydalı bilgiler veren sayfalarına şuna ve buna tıklayarak göz atmanızı öneririm. Bir kez daha hissettim, bizim milli havayolumuzun çocuk bebek dostu olabilmesi için daha kırk fırın ekmek yemesi gerekiyor…

Velhasıl Mira inmemize 15 dakika kala sanki fişi bir anda çekilmiş gibi TOS diye uyudu ve biz 8,5 saatlik uçusu sıfır uyku ve tam perişan tamamlayarak sabahın köründe Sydney’e indik. Bizim tosbağa külçe gibi uyumaya devam ettiği için bavullar ile birlikte kendisini de otele taşıdık. O kadar kucaktan kucağa, arabadan taksiye attık bana mısın demedi bir kere bile gözünü aralamadı !

Sabahın 7sinde maaile lobideydik. Kaldığımız otel Westin’in kokoşluğuna bizim o anki pejmurdeliğimizin uymamasından olsa gerek; odalarımızdan birini hemen verdiler. Lobide uyacağımızdan korktular galiba… Böylece Sydney’deki ilk günümüzün büyük bir kısmını annem, Suha, Cenk, Ben ve Mira bir oda - 2 yatakta uyuyarak geçirdik. Yattığımız yeri pek beğendik Hatta annemin “ikinci odayı tutmaya gerek yokmuş, bakın pekala sığabiliyormuşuz” yorumu durumun konforunu anlatacaktır. Canberra’ya geçmeden önceki Sydney’deki tek günümüzü uyuyarak tamamlamak istemediğimiz için zor bela attık kendimizi sokaklara…

Ne olduğunu bile hatırlamadığım bir şeyler yedik. Sydney’in en güzel yerlerinden biri olan Darling Harbour - Liman bölgesine yürüdük. Limanı dolaşırken Mira’nın tekrar uykunun tatlı kollarına doğru süzüldüğünü görünce Avustralya’yı sadece geceleri göreceğiz endişelenmeye başladık. Ani bir karar ile Mira için bizden daha heyacan verici olduğunu bildiğim balıkları görmek üzere yine Darling Harbour’da yer alan Sydney Aquarium‘a girdik.

Daha girmemizle bizimkinin gözleri açıldı. Su ile ilişkili her türlü canlının bir arada bulunduğu bu bina limanda olmasından öte kısmen deniz üzerinde yüzüyor. Mira “baba bak baba” (baba bak balık) demekten helak oldu Düşünün ilk sözcüğü “anne”den sonra balıklara “baba” demeye başlamıştı bu çocuk… O zamanlar, etrafta heyacanla “baba, baba” diye dolaşırken, “babaya düşkünüz galiba” diyen yabancılara, Cenk’in kayıtsız bir bakış ile “yok balıklardan bahsediyor” demesi de bundandı… Neyse Sydney Aquarium bizim için de bile çok ilginçti…

Dugong ve Platypus gibi Avustralya’ya özgü ilginç bir kaç hayvan gördük ama bunların ötesinde biz bu kıtada evrimin farklı geliştiği izlenimini uyandırdı. National Geographic izler gibi olduk. Farklı bir dünya burası… Yanlız tünellerden küçük okyanusu izlerken bir çoğunun yaralı olduğunu fark ettik. Tam buna takmaya başlamışken ise bu canlıların büyük bir kısmının doğada yaşamaya devam edemeyecek kurtarılmış hayvanlar olduğunu öğrendik. Bu da bizim için bir ilk oldu… Ama daha sonra aynı durumu gezdiğimiz hayvanat bahçelerinde de gözlemledik. Bu hayvanlara ikinci bir şans yaratılmış. Üstelik doğal ortamlarını aratmayacak her türlü ince detay düşünülmüş.

Akvaryumdan çıktık. Yine Darling Harbour’u gezelim. Uyandığından beri kuru kayısı, kuru üzüm’den başka hiçbir şey yememiş Mira’ya bir şeyler yedirelim dedik ama çıkamızla “memme” diye kıyameti koparttı. - ki en son Oslo’da böyle yaygara çıkartmıştı, onun dışında huzurlu mutlu gidiyor hala emzirme hikayemiz - Liman manzarasına karşı emzirdikten sonra en yakındaki yere girip birşeyler yiyelim dedik ama Mira 100 m. bile gitmeden yine külçe gibi uyudu. Otel döndük. Artık bu cadının gecenin bir körü bizi ayağa kaldıracağından emin olduğumuz için güç toplamak üzere yattık, uyuduk.

Sabah erkendi uyandığımızda ve Mira hala uyuyordu. Fırsattan istifade bilgisayarımı açıp 3-5 mail okurum derken araç kiralama firmasından gelen mail ile şok oldum. Kiraladığımız - hatta sigortası ve parasını ödediğimiz araç malesef elimizde kalmadı diye bir sebep ile iptal olmuştu. Malum bizim aile 4 yetişkin + 1 velet + üzerine o gün bize katılacak Hayri + bavullar derken normal bir arabaya sığmamız mümkün değil. Cenk ile Suha sabah sabah risk almayalım deyip, şehir içindeki rent a car firmalarının toplandığı William Street’e doğru yola koyuldular. Hayri, ben, annem ve Mira lobide kahvaltı taklidi yapacak bir şeyler yerken ellerinde genişçe ama normal bir araba ile geri döndüler. Öğrendik ki Sydney’deki son kiralık araba buymuş. Westin otel görevlilerinin şaşkın bakışları ile Cenk o arabayı öyle milimetrik yerleştirdi ki… Mira’nın oto koltuğundan da ödün vermeden 5,5 kişi tüm eşyalarımız ile sığdık Türküz biz işte…

Sardalya kutusunda yaptığımız 4 saatlik yolculuğun sonunda Canberra‘ya geldik.

Devamı gelecek…

bunlara da göz atabilirsiniz…

• AVUSTRALYA - Canberra
• Oslo
• Yola çıkış, Portekiz ve Evora
• Oslo’dan öncesi…
• Sol şeritten yavaş yavaş gidiyorum