İşler yoğun ve zor… Gün geçtikçe beter bir hal alıyor. Hani şu önce varlığı red edilen, sonra teğet, en nihayetinde sürtünerek geçeceği söylenen mesele bizi, derince deldi ama geçemedi… Bir de üzerine “hamili kart yakinimdir” desteği olmadan devletimin dairesinde işlerimizi halletme gibi ütopya yaşamaya kalktık. Günlerce sabah memurlardan önce oradaydık, mesai bitiminde boş döndük. Gelinen nokta dedim ya; ütopya… Sabah Hatice kapıdan girince ben bacadan kaçar gibi işe gidiyorum. Akşam ise ben kapıdan o bacadan… İşte aklım yüz parça bir şeyler yapıyorum. Yüz parçayı da bir an önce bir araya getirmem lazım. Vaktim dar… Dün Görkem uğradı onu mu yetiştirecem, bunu mu derken iki kelam konuşamadım. - Gorki kusura bakma lütfen - Kaçarcasına eve geliyorum ve dünyam değişiyor. Ama yarım anne, yarım eş, yarım iş, yarım evlat… bugünlerin özeti budur.
Aslında bu yazdıklarım “ondan şikayet, bundan şikayet” durumu değil… Kabullendim ben bunu… Bugünlerin böyle geçmesi gerekiyor. - anahtar kelime “geçecek” olması - Nefes alınacak en küçük kaçamağı değerlendiriyoruz, elimizden geldiğince… Özellikle hafta sonları derin derin nefes alıyoruz, hafta içi dişimizi sıkmak için…
Önceki haftasonu arkadaşlarımız Funda, Ercan, bir numaraları Defne ve yeni numaraları Deniz ile çok güzel dolu dolu bir gün geçirdik. Önce Çıtır Simit’te kahvaltı ettik. Sonra Bilkent mezunlar panayırına gittik. Biz pek tanıdık birilerini göremedik ama Mira yeni arkadaşlar ile tanıştı. Ve günün sonunda da Panora Zıkkım’da yemek yedik.
Mira’cım bahçedeki karahindibalara takmış durumda… Tohumlarını atmak üzere hazır olan hiçbir karahindiba elinden kurtulamıyor. Bahçe adım adım aranıyor, bulunuyor ve sonrası püfff… Ben ise onun püf demeye çalışan haline baygınım bu aralar Bir arada ayılıp bahçeyi toparlasam iyi olacak… Read more…
Cümbür cemaat, Çınarişko’nun doğum günü kutlamasındaydık cumartesi günü… Bebiş kadrosunda eksik yoktu. Hala bebişler diyorum ama resmen “0″ numara bıcırık çocuklar oldu bunlar… Mimikler, eller, kollar, ayaklar… durmadan birşeyler anlatıyorlar…
Mira’cım, bir gece önce hepimizin artık sabah 4te kalkması ve oynaması gerektiğine karar verince, öğlen uykusundan erken kaldırmaya kıyamadım. Sonra da pastayı kesmeden yetişelim telaşıyla fotoğraf makinamı evde unuttum. Cepten çıkan kareler bu kadar…
Yeni hafta sonu kapıya dayanmışken, ben yine geçen hafta sonu diye başlayan bir yazı yazmaya başlıyorum. Acilen günün 25 saate ve haftanın da 8 güne çıkartılmasını talep ediyorum. Aklımda evde ve işte yapılacak yüzlerce proje, çekmek istediğim binlerce fotoğraf, yazmak istediğim onlarca yazı… Hiç birine elim gitmiyor… İşyerimde bir haftada bir mektubu ancak yazdım. Ev tarumar. Mira’cıma sarılıp, kıvrılıp uyuyasım var. Ama Mira’nın hiç uyuyası yok… Fotoğraf makinamın netlik ayarı bozuldu. Fotoğraflarım da aklım gibi pek bulanık…Tamire götürmeye korkuyorum. Çok bozuğum çok…
Uzatmayayım… Geçen hafta sonu Görkem’lerde Yiğit’in 1. yaşını kutladık. Bizim bebek çetesi tam kadro bulunamadı ne yazık ki… Selin yurtdışındaydı… Emre hastaydı… Arda‘cım gece ateşlenmişti… Çınar ve Mira temsil ettiler çeteyi Yiğit paşa da bir gece önce başlayan kutlamalar sonucu biraz halsizdi… Ama anneannesinin doping çorbası ile hemen kendini toparladı. Clark Gable gülüşünü yüzünden eksik etmedi. Günün en güzel sürprizi ise Nilsu ile tanışmak oldu…
Sarı şekerimiz Arda‘nın doğumgününü yine bebişlerimiz bir arada… muhteşem bir pasta ve harika bir sofra eşliğinde kutladık. Sevgili Burcu iyi ki anne olmuş ve iyi ki tanışmışız.
Bu aralar bizi hareketli günler bekliyor. Bütün bebeklerin doğumgünleri peşpeşe sıralanacak. Bunun sonucu bizler de geçen seneki kilolarımıza geri döneceğiz
Geçtiğimiz Cumartesi - 14 Şubat’ta - Mira’mızın doğumgününü iki parti ile kutladık… Bu haftayı da fotoğraf albümlerimizi toparlamaya adadım.
İlki kutlamamız Mira’nın (ve benim) arkadaşlarımlaydı… Burcu-Arda (11,5 ay), Sermin-Çınar (11 ay), Sibel-Emre (13,5 ay), Çiğdem-Selin (12,5 ay), Görkem-Yiğit (11ay), Itır-Arda (8 ay), Kıvılcım-Çınar (14,5 ay), Yasemin-Karya (4 yaş), kızımın Elif, Sibel, Selen ablaları günümüzü güzelleştirdi. Tüm bebeklerimizi yine çok büyümüş gördüm. Ayrı ayrı anlatmayacağım, fotoğraflar yeteri kadar anlatıyor Yanlız fotoğraflarda eksik olan Emre Alp’in Mira’ya su içirmesi olayı var ki bunun video kaydı mutlaka Çiğdem’den alınıp bloga eklenmeli… Bu arada Karya’dan özel olarak bahsetmem lazım. Karya; benim ortaokuldan bu yana en yakın arkadaşım Yasemin’in kızı, bizim ilk gözağrımız… Geçenlerde 4. yaşını kutladık. Karya, Mira’nın doğumgünü partisi boyunca en başta Mira olmak üzere tüm bebekler ile ilgilendi. Onlar ile oyunlar oynadı. Yasemin’e de söyleyemedim ama pek duygulandım. İnşallah Mira’cım da ileride senin gibi sevecen, tatlı bir abla olur…
Pazar günü Sibel’in Emre Alp’inin 1. doğum günü kutlamasına katıldık… Ortak dostlarımız ile bir araya geldik. Herşey çok güzeldi. Sibel’i tüm telaş ve sıkıntılarından sıyrılıp, harika bir gün hazırladığı için kutlamak lazım…
Mira’cım haftalardır midesini bulandırıncaya kadar eli ağzına sokup dolaşıyordu. Yine bu Pazar günü ise derdinin üstteki iki ön dişinin çıkmasından kaynaklı olduğunu farkettik. 4 Ocak tarihi itibarı ile toplam 4 incisi oldu
Bugün sabah 5 sularında kardeşlerim Amerika’ya döndüler ve bende son haftayı bir değerlendirme fırsatı buldum…
Yılbaşından hemen önce bebişlerimiz Selin, Mira, Arda, Çınar ve Yiğit yeniden buluştu. Buluşma hafta içi olduğu için, benim ofisten gelmem biraz zor oldu… Uzayan toplantıdan, benim başka bir toplantım daha var diye kaçtım ve gecikme ile de olsa sevgili Burcu ve sarı şekeri Arda’nın evlerine varabildik. İlk buluşmadan bu yana 1,5 ay geçti… Geçen buluşmamızda birbirlenin pek farkında değillerken, bu sefer birbirlerinin elinden oyuncakları kaparak, kapılan oyuncakların peşinden ağlayarak, hatta birbirlerinin üsünde başındakileri çekiştirerek iletişim kurdular. Çınar’ın annesi Sermin yine harika oyunlar ve şarkılar ile bizimkileri büyüledi… Bir daha ki buluşmayı daha yakın bir zamanda yapmak şart… Fotoğraf makinam evde kaldığı için cep telefonu ile yakaladığım kareler aşağıda
Yılbaşı günü, burnumun kenarında görünürde belli olmayan ama tüm gözlüklerimin eğri durmasına neden olan benimi estetik bir operasyon ile aldırdım. Doktorumun “emin misin bugün bu işi yapmak istediğine” diye ısrarlı yaklaşımına karşı son 2 yıldır ötelediğim bu işin 2008 ile birlikte aklımdan ve burnumdan çıkıp gitmesini istedim… Akşam ise 6 yıl sonra ilk defa tüm ailem bir arada bir fotoğrafımız oldu. Kardeşlerimin dünyanın öteki ucunda olması ve babamın rahatsızlığı göz önüne alınınca bir daha ne zaman böyle bir kare daha yakalayabiliriz bilmiyorum. Gelecek için hayıflanmayı bırakıp anının tadını çıkartalım… İşte itimiz ve kopuğumuz ile ailemiz bir arada
Bir arada ayılıp bahçeyi toparlasam iyi olacak… 
