… hatta ben iki satır yazana kadar neredeyse gidecekler 
Kardeşim Baha ve eşi Özge tatile geldiler taaa Amerika’lardan… Çok özlemiştik iyi oldu gelmeleri
Bu bayramın güzel olayı… Kuzenim Levent, eşi Ayça ve oğluşları Tuna’nın, uzun zaman sonra Ankara’ya gelmeleri… Daha güzeli bizimle kalmalarıydı. İki günlüğüne de olsa çok çocuklu, kalabalık bir aile demosu yaşadık.
Tuna, 23 aylık… Mira’dan tam 13 ay büyük…
Büyüklerin küçükler üzerine etkisi daha ilk dakikada göze çarpıyor. Mira’cım, ilk andan itibaren Tuna’dan gözünü ayıramadı. Tuna’nın peşinden emekleyerek yetişmeye çalıştı. Hep yanında olmak istedi. Onun gibi iki ayağı üzerinde durmaya, onun yaptıklarını yapmaya çalıştı. Tuna’nın koşturup durmasına imrendi. Haftalardır yemek yemekle hiç işi olmazken, Tuna yerken, o da yedi… Tabi Tuna ağladığında, Mira’da duruk yere kopardı yaygarayı… Bu curcunada, önce “çocuk sayısı artınca vay halimize” desek de, Tuna ile sessizce kafa kafaya verip, koltuk altına kaçan oyuncağa bakakaldıkları an herşeyi unutturuyor…
Küçük çocukların, büyük çocuklara olumlu etkisini göstermesi için biraz sabırlı davranmak gerekiyor sanırım. Tuna’cık, Mira’yı ilk gördüğünde önce emekleme dönemine geri döndü. Mira ile bebekçe konuşmaya başladı. Oyuncakları paylaşmak istemedi. Baktı olmuyor, kaçmaya çalıştı. Kıskandı, bağırdı ama sonunda hepsi bitti…
Geçtiğimiz hafta evde - işte - maddi - manevi çok zor ve sıkıntılı geçti. Hele ki bu haftanın zorluklarını düşündükçe de gelmesinde korkar bir halde hafta sonunu bulduk. Böyle dönemlerde, herşeyin yoluna gireceğine inanmak için güzel şeyler yaşamak istiyorum…
Geçen Cumartesi bu haftaya gerçekten umutla başlamamı sağlayacak pozitif enerjiyi yükleyen güzel bir aktivite gerçekleştirdik. 8 - 11 aylık arası bebeklerimiz ile 6 tane blog sahibi Ankara’lı anne bir araya geldik. Çınar ve Sermin, Yiğit ve Görkem, Arda ve Burcu, Selin ve Çiğdem, Emre ve Sibel… Bizim evsahipliğimizde toplandılar Bebeklerin hepsi muhteşemdi… hepsine teşekür ederim geldikleri ve günümüzü güzelleştirdikleri için…
