- bu blogun kumanda paneline daha dün girebiliyordum, şimdi şifre soruyor, ne yazacağım?
- gmail şifren ile giriyordun ya anne…
- aaa… herşeyi aklımda mı tutacam ben… sana soracam tabi ki…
… derken annem sonunda bloglamaya başladı. Evden şapkalarını yüklendi geldi. Hatta hızını alamadı benim dolaplarımı da döktü. Ben de netlemesi bozuk fotoğraf makinam ile çektim fotoğraflarını…
Artık annemin sayfası FAZODesign resmen yayında, sizi de bekleriz
Kolleksiyonun ilk parçası: geçen sezondan bir klasik Fotoğraflardan pek belli olmasa da… 50×50cm ebatları ile mini minicik bir battaniye; pembe ebruli dokusu ve kenar işlemesi ile dikkatleri çekiyor. Annemin tabiri ile bu bir “Acil Durum Battaniyesi - Emergency Blanket”! İlk bakışta görenleri “cimriler küçücük örmüşler” diye düşündürse de… Bebeğimiz minikken ana kucağı - oto koltuklarının üzerine cuk oturuyor. Büyüyünce kullandığımız bebek arabasından aşağılara sarkıp kirlenmiyor. Annelerin çantasında az yer kaplıyor. Bebeğimizin ilk yılının en basit ama en işlevsel parçalarından biri olarak kayıtlarda yerine alıyor
Kolleksiyonumuzun bu seneki gözdeleri ise kesinlikle PELERİNLER - PANÇOLAR…
Son zamanlarda Fikret Kızılok - Bülent Ortaçgil’den Büyükler İçin Çocuk Şarkıları albümünü daha bir keyifle dinliyoruz. Miracım odasındaki IPod’un önüne geliyor… Hop hop zıplayarak açmamızı istiyor. Olmadı eline IPod’un kumandasını geçiriyor. Öyle böyle bir şekilde kendisi açmayı başarıyor. Bahtına çıkan şarkı eşliğinde sallanmaya başlıyor.
Albümden “Bilmece” dilimize dolandı kaldı. Annesi, babası, anneannesi, Haticesi herkes evde “Tostoparlak bir küçük böcek diye…” tutturup gidiyor.
Haftasonu lapa lapa kar yağdı. Uzun zamandır kar yağışına sevinmeyi unuttuğumu… aman yollar kapanacak… don olacak… arabalar kayacak… endişelerinin gözümü kör ettiğini farkettim. Oysa çocukken içim içime sığmazdı lapa lapa yağan karı görünce… Yalvar yakar dışarı çıkar, yün eldivenlerden ellerimiz, botların içinden ayaklarımız donana kadar oynardık…
Cumartesi… Mira uyurken… Dışarıda lapa lapa kar yağarken yolların durumu ile ilgili kaygı bulutlarını kovaladım. Dışarı çıktım… Camın önüne küçük bir kardan adam yaptım. Mira’cım uyanınca merhaba desin diye…
karanlık bir ortam
- normalde havanın bu kadar erken kararmasından nefret ederdim ama bu etkinlik için çok faydalı oldu
Bir el feneri
Bir sepet dolusu eşya - biz Mira’nın oyuncaklarının yanısıra mutfaktan kepçe, kevgir, spagetti servisi, çay süzgeci ve salondan bir kaç obje kullandık.
masa örtüsü ve sandalyeler ile derme çatma bir çadır - aslında illa çadır kurmak illa gerekli değil… Ancak Mira son günlerde masa, sandalye, sehpaların altında girerek oynamaya bayıldığı için onun dikkatini toplayarak sabit tutabilmek için iyi bir yol olacağını düşündüm. İşe yaradı da…
Yemekten sonra, Mira babası ile birlikte hazırladığımız sepet içindekileri aydınlık bir ortamda odasında incelerken, ben 5 dakikada salonun ortasına bir çadır kurdum. Yavaş yavaş evin bütün ışıklarını kapattım. El fenerini açtım. Son olarak Cenk, Mira’nın odasının ışığını da kapattı. Mira önce neler oluyor burada diye tepki verse de hemen kapısındaki fener ışığına doğru emekleyerek ilerledi. El fenerini keyifle takip ederek çadırın içine kadar geldi. Biraz önce aydınlıkta incelediği oyuncakların burada olduğunu görünce ise iyice keyfi yerine geldi.
Yarın sabah 5′te yine düşüyoruz yollara… İlk durak Zurih üzerinden Avusturya - St.Christoph… Oradan da Viyana yolcusuyuz… 1 hafta yokuz…
Bilenler biliyor… (bilmeyenler buyrun bakın) Mira ile seyahat konusunda çok tecrübeliyiz. Daha miniminacık bebekken bile az uz yol yapmadık. Ancak şu ara Mira’cım toddler ile tırtıl arası bir dönem yaşadığından olsa gerek… Biraz tedirginim. Özellikle St.Christoph’da ne yapabilecekleri konusunda… Ben toplantıdayken, babası ile odaya tıkınıp kalmalarını istemiyorum. Ama ne yapabilirler ki bir kayak merkezinde… gidecez görecez… ama var ise bir öneriniz paylaşırsanız seviniriz…
Bu arada kara kışa gidiyoruz diye anneannesi duramadı, şu yandaki havalı şapkayı ördü Mira Hanım’a… Annem dün Mira’nın bir tane bile yün kazağı olmadığını keşfedince, bugün sabah 4,5 ta kalkıp bir kazak daha örmüş Arkamız sağlam
Bugün sabah 5 sularında kardeşlerim Amerika’ya döndüler ve bende son haftayı bir değerlendirme fırsatı buldum…
Yılbaşından hemen önce bebişlerimiz Selin, Mira, Arda, Çınar ve Yiğit yeniden buluştu. Buluşma hafta içi olduğu için, benim ofisten gelmem biraz zor oldu… Uzayan toplantıdan, benim başka bir toplantım daha var diye kaçtım ve gecikme ile de olsa sevgili Burcu ve sarı şekeri Arda’nın evlerine varabildik. İlk buluşmadan bu yana 1,5 ay geçti… Geçen buluşmamızda birbirlenin pek farkında değillerken, bu sefer birbirlerinin elinden oyuncakları kaparak, kapılan oyuncakların peşinden ağlayarak, hatta birbirlerinin üsünde başındakileri çekiştirerek iletişim kurdular. Çınar’ın annesi Sermin yine harika oyunlar ve şarkılar ile bizimkileri büyüledi… Bir daha ki buluşmayı daha yakın bir zamanda yapmak şart… Fotoğraf makinam evde kaldığı için cep telefonu ile yakaladığım kareler aşağıda
Yılbaşı günü, burnumun kenarında görünürde belli olmayan ama tüm gözlüklerimin eğri durmasına neden olan benimi estetik bir operasyon ile aldırdım. Doktorumun “emin misin bugün bu işi yapmak istediğine” diye ısrarlı yaklaşımına karşı son 2 yıldır ötelediğim bu işin 2008 ile birlikte aklımdan ve burnumdan çıkıp gitmesini istedim… Akşam ise 6 yıl sonra ilk defa tüm ailem bir arada bir fotoğrafımız oldu. Kardeşlerimin dünyanın öteki ucunda olması ve babamın rahatsızlığı göz önüne alınınca bir daha ne zaman böyle bir kare daha yakalayabiliriz bilmiyorum. Gelecek için hayıflanmayı bırakıp anının tadını çıkartalım… İşte itimiz ve kopuğumuz ile ailemiz bir arada
… derken annem sonunda bloglamaya başladı. Evden şapkalarını yüklendi geldi. Hatta hızını alamadı benim dolaplarımı da döktü. Ben de netlemesi bozuk fotoğraf makinam ile çektim fotoğraflarını…
