Hafta Sonu Raporu - 2
Haftasonu lapa lapa kar yağdı. Uzun zamandır kar yağışına sevinmeyi unuttuğumu… aman yollar kapanacak… don olacak… arabalar kayacak… endişelerinin gözümü kör ettiğini farkettim. Oysa çocukken içim içime sığmazdı lapa lapa yağan karı görünce… Yalvar yakar dışarı çıkar, yün eldivenlerden ellerimiz, botların içinden ayaklarımız donana kadar oynardık…
Cumartesi… Mira uyurken… Dışarıda lapa lapa kar yağarken yolların durumu ile ilgili kaygı bulutlarını kovaladım. Dışarı çıktım… Camın önüne küçük bir kardan adam yaptım. Mira’cım uyanınca merhaba desin diye…
Read more…
Bugün sabah 5 sularında kardeşlerim Amerika’ya döndüler ve bende son haftayı bir değerlendirme fırsatı buldum…
Yılbaşından hemen önce bebişlerimiz Selin, Mira, Arda, Çınar ve Yiğit yeniden buluştu. Buluşma hafta içi olduğu için, benim ofisten gelmem biraz zor oldu… Uzayan toplantıdan, benim başka bir toplantım daha var diye kaçtım ve gecikme ile de olsa sevgili Burcu ve sarı şekeri Arda’nın evlerine varabildik. İlk buluşmadan bu yana 1,5 ay geçti… Geçen buluşmamızda birbirlenin pek farkında değillerken, bu sefer birbirlerinin elinden oyuncakları kaparak, kapılan oyuncakların peşinden ağlayarak, hatta birbirlerinin üsünde başındakileri çekiştirerek iletişim kurdular. Çınar’ın annesi Sermin yine harika oyunlar ve şarkılar ile bizimkileri büyüledi… Bir daha ki buluşmayı daha yakın bir zamanda yapmak şart… Fotoğraf makinam evde kaldığı için cep telefonu ile yakaladığım kareler aşağıda 
Yılbaşı günü, burnumun kenarında görünürde belli olmayan ama tüm gözlüklerimin eğri durmasına neden olan benimi estetik bir operasyon ile aldırdım. Doktorumun “emin misin bugün bu işi yapmak istediğine” diye ısrarlı yaklaşımına karşı son 2 yıldır ötelediğim bu işin 2008 ile birlikte aklımdan ve burnumdan çıkıp gitmesini istedim… Akşam ise 6 yıl sonra ilk defa tüm ailem bir arada bir fotoğrafımız oldu. Kardeşlerimin dünyanın öteki ucunda olması ve babamın rahatsızlığı göz önüne alınınca bir daha ne zaman böyle bir kare daha yakalayabiliriz bilmiyorum. Gelecek için hayıflanmayı bırakıp anının tadını çıkartalım… İşte itimiz ve kopuğumuz ile ailemiz bir arada
Read more…
Geçtiğimiz hafta evde - işte - maddi - manevi çok zor ve sıkıntılı geçti. Hele ki bu haftanın zorluklarını düşündükçe de gelmesinde korkar bir halde hafta sonunu bulduk. Böyle dönemlerde, herşeyin yoluna gireceğine inanmak için güzel şeyler yaşamak istiyorum…
Geçen Cumartesi bu haftaya gerçekten umutla başlamamı sağlayacak pozitif enerjiyi yükleyen güzel bir aktivite gerçekleştirdik. 8 - 11 aylık arası bebeklerimiz ile 6 tane blog sahibi Ankara’lı anne bir araya geldik. Çınar ve Sermin, Yiğit ve Görkem, Arda ve Burcu, Selin ve Çiğdem, Emre ve Sibel… Bizim evsahipliğimizde toplandılar Bebeklerin hepsi muhteşemdi… hepsine teşekür ederim geldikleri ve günümüzü güzelleştirdikleri için…
Read more…
Mira ile B.E.Ö. Sonbahar etkinliğimize geçen ay başladık. Sanırım kışı görmeden de sonlandırmayacağız Yine attık kendimizi dışarılara ama en çok da kendi bahçemize… Tanıdığı bir yerin sonbahar ile değişimini görsün diye… Yazın hergün bahçede bir kaç saat kaldığından, Mira bahçesini biliyor. Böylece, gün ve gün, bahçesindeki ağaçların, çiçeklerin, yaprakların, renklerin farklılaşmasını izledi… Genelde yere bir örtü attık… Örtünün altında çıtırdayan yaprakların üzerinde yuvarlandı. Çıtırdama sesleri çok hoşuna gitti. Dökülen sarı yaprakları yoldu. Küçük parçalara ayırdı. Kuru yaprakları mıncıkladığında, ufalanıp elinde bir şey kalmayınca çok şaşırdı.
Read more…
Mira’cım ile Eylül’de yazın son günlerini kaçırmamak için hemen her günümüzü açık havada geçirdik. Evimizin bahçesinin yanısıra, Ankara’nın bilumum parklarında ve yeşil alanlarında yazı uğurladık. Ahlatlıbel, Lozan Park, Mogan Park, Eymir, ODTÜ, Seğmenler, Papazın Bağı
Read more…
Artık Mira’cım 7. ayını bitirdi… Aklımda hala bir şeyler var geçmişle ilgili bloga eklemek istediğim. Ekleyeceğim zamanla… Şimdi bu yazı güncel bir haber
Miracım 7. ayı şerefine, hareket menzilini genişletti. Artık yuvarlanmak yerine tırtıl gibi ilerliyor. Artık her yere bu şekilde ulaşıyor. Kollar ile çekiyor, popoyu hafif kaldırıp, ayaklar ile itiyor ama göbişi yerinden oynatmıyor. Yukarıdaki resimde görünen, daha yeni, Mira’cım yuvarlansın diye özene bezene yaptığımız yer minderimiz işlevini hemen hemen kaybetti (!)
Yakında küçük bir kaplumbağa olacak mı? Bilemiyorum… Şimdilik bu anın keyfini çıkartıyoruz. Bloglamaya başladığımdan beri vaktin ne kadar hızlı geçtiğini daha bir fazla hissediyorum. Daha bir kaç ay önce kendi elini gördüğünde şaşkınlık içerisinde 1 saat inceleyen bebişimin, araştırmacı ruhunu zaptedebilmek mümkün değil… Zaten zaptetmek isteyen de kim
Read more…
