“Müzik insanların doğasında vardır ve her çocuk aslında müzikaldir” demiş Yapıncak… Başka güzel şeyler de demiş… Çocuk ve Dünyası’ndaki röportajında…
Videoyu, Mira’cım 10 aylıkken, Avusturya dönüşü Atatürk Havalimanı Garanti Lounge’da iç hat bağlantısını beklerken çekmiştim. Çok uzun zamandır “müzik duyunca dans ediyor bu kız” diyor… sonra “yok canım sallanması tesadüf galiba” deyip geçiştiriyorduk. Sonra sonra farkettik… sadece dans etmek ile kalmıyor, şarkı da söylüyor 
Son bir kaç aydır ise tutabilene aşkolsun.
Annem “kime benziyor ki Mira… ne annesi, ne babası oynar… bu kız çok oynak…” diye takılıyor bize… Aslında yanılıyor, Mira bize çok benziyor. Biz dans konusunda beceriksiziz ama hevesliyiz… Sadece sosyal ortamlarda ifşa etmiyoruz kendimizi… Mira’ya ise saklanmıyoruz Öte yandan iyi müzik dinleyicileriyiz… Daha doğrusu yıllar geçtikçe, olgunlaştıkça, oluyoruz… Bir bakmışız büyümüşüz. Çocukluğumuzun metal albümlerinin yanına yıllar içinde önce klasik rockları, bluesları, sonra sonra jazzları, derken klasikleri ve dünyadan güzel etnik tınıları da eklemişiz… Daha çook fırın ekmek yemek lazım… neyse…
Read more…
Yine önemli bir dönüm noktasındayız… Başını kontrol ediyor, dönebiliyor, oturuyor, yuvarlanıyor, emekliyor, sıralıyor derken Mira’cım bu aralar yanlız adımlamaya da başladı. Ama çoğu zaman kendini garantiye alıyor ve emeklemeyi tercih ediyor. Ne de olsa yürürken acemi ama emeklerken tam bir profesyonel…
Bu gelişim mucizesi karşısında bir yanım sevince boğulurken, diğer yanım pek bir hüzünleniyor. Bebeğimizin bir an önce büyümesini - bağımsız olmasını istiyorum. Ama bir yanım da hala bencil, söz dinletemiyorum… Keşke arada zamanı ileri geri sarabilmenin bir yolu olsa Özlediğimiz anlara istediğimiz zaman tekrar dönebilsek… Bu mümkün değil ama geçen günleri kayıt altına almalı… İşte bunu biraz olsun yapabildiğim için mutluyum.
Read more…
… hatta ben iki satır yazana kadar neredeyse gidecekler
Kardeşim Baha ve eşi Özge tatile geldiler taaa Amerika’lardan… Çok özlemiştik iyi oldu gelmeleri
Read more…
Bir kaç ay önce kardeşimin eşi NY Times’tan bir yazı paylaşmıştı… “Anne babaların yemek konusunda yaptıkları 6 hata” başlıklı bu yazıyı şöyle bir okumuş, yemek ile ilgili herşeye bu kadar meraklı biri olarak bu hataların hiçbirini zaten yapmayacağımdan pek bir emin olmuştum. Mira’cımın sağlıklı yemek alışkanlıklarını doğallığıyla geliştireceğine inancım sonsuzdu. Ancak geçen zaman bana annelikte hiç bir şeyden çok emin olmamam gerektiğini gün ve gün öğretiyor.
Mira’cım 10 aylık oldu. 4.-5. aylarda 1-2 kaşık tadımlık olarak ek gıdalar başladı. 6. ayda miktarları arttırdık. Ana besinimiz hala anne sütüydü ama Mira’cım bizim yediğimiz gibi yemeye inanılmaz hevesliydi. İleride sofra alışkanlığı sorunsuz olsun, bizi izlesin öğrensin diye yemeklere de hep beraber oturuyorduk. Yemek yemeye ve yapmaya ilgili bir aileyiz ya… Mira’nın da yemek konusunda hiçbir zaman sorun yaşamayacağını düşünüyorduk.
Ancak yeni şeyleri yemeye de pek meraklı olan Mira’cımın yemeklere olan ilgisi 8. ayda azaldı. Çok aç ise sadece ilk 3-4 kaşığı yemeye başladı. Hatta çoğu zaman daha ilk kaşığı bile püskürttü, sonra da bize güldü. Bu durumu şaka olarak algılamasın, gülmeyelim, yemek konusunda da hiç ısrar etmeyelim dedik. Nasıl olsa çok acıkırsa yiyecektir diye düşündük. Ancak geçen ayki doktor kontrolümüzde sadece 100gr aldığı ortaya çıktı. Doktorumuz bunun az olduğunu belirtti. Zaten o aya kadar gelişimi %95lerde ilerlerken, kilo önce %75′e geriledi… Hatta en son doktor kontrolümüzde ise kilonun %50ye kadar gerilediğini gördük. Gerçi doktorumuzun söylediğine göre Türk bebeklerin büyüme eğrisi ilk aylarda daha dik bir rota izlerken, sonradan bu eğri daha yatay bir yol çiziyormuş.
Read more…
